"Siła introwersji", czyli pochwała spokojnych

Autor: A. Kozak

Przekład: M. Trusiewicz
Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne (dziękuję)
Sopot 2016
Liczba stron: 260

Pojęcie introwersji robi ostatnio sporą karierę. Całkiem często spotykam się z tym, że ktoś określa siebie jako introwertyka wyjaśniając tym terminem swoje trudności w relacjach z innymi. Mało kto mówi: „Ach, bo to wszystko przez to, że jestem ekstrawertykiem!”  Ekstrawertyk z reguły trochę mniej interesuje się samym sobą i nawet nie wie, że jest ekstrawertykiem. Nie koncentruje się na problemach, więc nie wie, że jego ekstrawersja ( o której nie wie) czasem przynosi mu kłopoty. Oczywiście generalizuję i upraszczam.

Coś jednak jest na rzeczy, że introwersja jest pojęciem znanym i używanym, czasem nawet nadużywanym. Gdy na rzeczywistą tendencję do introwersji, nakładają się problemy natury emocjonalnej, a wszystko zrzuca się na karb introwersji, to niełatwo o dokonanie zmiany. W końcu introwersja to coś raczej stałego. Dobrze, że powstają takie książki jak ta, bo jest szansa na zweryfikowanie swoich pomysłów na introwersję.

Siła introwersji to lektura pozwalająca na zgłębienie pojęcia introwersji, sprawdzenie na ile odnosi się ono do nas. Jeśli okaże się, że tak „introwertyk to ja” książka da również co nieco  podpowiedzi jak żyć, by odnaleźć się w świecie, by ze swej natury czerpać wykorzystując potencjał tkwiący w introwersji. Ważnym wątkiem książki jest rozróżnienie introwersji od rożnego typu zaburzeń w funkcjonowaniu i jednoznaczne zdefiniowanie introwersji jako naturalnej cechy. Największym zyskiem płynącym z lektury jest według mnie zobaczenie introwersji jako źródła korzyści, jako cechy ubogacającej, dającej szanse na życie spełnione, twórcze i refleksyjne. To wydaje mi nieszczególnie cenne w kontekście wspomnianego wyżej tłumaczenia swoich problemów introwersją. Bo choć to prawda, że bycie introwertykiem nie należy do najłatwiejszych form egzystencji, to skupienie się na trudnościach, raczej rozwojowe nie jest.

Jednocześnie trochę podejrzewam autora o brak obiektywizmu. Niestety z książki pobrzmiewa raczej negatywna ocena ekstrawersji. Rozumiem, że ma to swoje źródła w kulturze, w jakiej funkcjonuje autor i do jakich warunków, tym samym, się odnosi. Można być pewnie sfrustrowanym amerykańską wersją ekstrawersji. Wyobrażam sobie, że dla introwertyka to musi być wręcz bolesne poruszać się w hałaśliwym świecie nastawionym na autopromocję. Wydaje mi się jednak ważne, aby przesłanie dla introwertyka, równie jasno jak zachęca do akceptacji introwersji, zapraszało również do zrozumienia ekstrawertyków.

I jeszcze jeden zgrzyt miałam w trakcie lektury. Wśród „sposobów na życie” bardzo jednoznacznie przebija promowanie buddyzmu. W rozdziale dotyczącym praktyk kontemplacyjnych rozwijających wnętrze autor wymienia naprawdę sporo pomysłów, uniwersalnych i zanurzonych w różnych światopoglądach. Potem jednak szczegółowo omawia tylko wybrane. Nie uzasadnia w żaden sposób swojego wyboru, co może sugerować, że pisze o tych najlepszych sposobach. Według mnie przydałoby się  choćby napomknąć, że skupia się na tym co osobiście jest jemu najbliższe, czym się sam zajmuje i że dlatego te wątki rozwija, a inne pomija.

Takie mi się pojawiło pytanie: kto czyta tego bloga? Ciekawe, czy w równej mierze ekstrawertycy jak i introwertycy? Kim jesteś Drogi Czytelniku, Droga Czytelniczko?