Ciężarna dziewica. Proces psychologicznej przemiany

Autor: Marion Woodman

Przekład: Anna Gralak

Wydawnictwo Znak

Kraków 2006

Liczba stron: 268

Cytat z książki

Jeśli nie znam siebie, nie mogę siebie pokochać, a jeśli siebie nie pokocham, miłość do innych prawdopodobnie jest projekcją mojej potrzeby akceptacji .  (s. 31)

           

W ostatnim czasie recenzje dotyczyły głównie książek czytanych przeze mnie na bieżąco, często były to nowości. Tym razem wracam do książki, z którą po raz pierwszy zetknęłam się ładnych kilka lat temu. Była to dla mnie kontynuacja zgłębiania obszarów, które odkryłam dzięki Biegnącej z wilkami. Na marginesie, od recenzji Biegnącej z wilkami rozpoczęłam prowadzenia tego bloga. Już wtedy zastanawiałam się, czy nie napisać również o Ciężarnej dziewicy. Hmm… trochę mi to zastanawianie się zajęło!

I nawet teraz, planowałam ten wpis w okolicach Dnia Matki. Też się jakoś przesunęło. Będzie na Dzień Dziecka. Ale właściwie, może to nawet lepsza okazja! Bo w książce o proces dojrzewania wszak chodzi. O to, by swoje „wewnętrzne opuszczone dziecko” pokochać. By z poczwarki stać się motylem. By stać się sobą.

A skąd moje zwlekanie? Z powodów kilku. Ciężarna dziewica nie jest książką łatwą. Autorka, podobnie jak Clarissa Estes, jest analityczką jungowską. W związku z powyższym w książce roi się od archetypów, rytuałów, analiz projekcji itp. Marion Woodman pisze jednak językiem mniej, jak dla mnie, logicznie uporządkowanym, trochę przypomina to momentami wolne skojarzenia. Trzeba mieć pewne zacięcie i  choćby podstawy wiedzy z zakresu psychoanalizy, poglądów Junga, aby przez książkę przebrnąć. Chyba też w większym stopniu autorka korzysta z tez klasycznej psychoanalizy, co z kolei dla wielu osób może być kontrowersyjne. 

Mimo tego postanowiłam Wam jednak o Ciężarnej dziewicy, bo dla mnie osobiście książka ta miała i ma swoje znaczące miejsce w poznawaniu siebie.  Czy macie ochotę na tego typu lekturę – sami zdecydujcie.  Ja za zasługę numer jeden niniejszej pozycji uważam lepsze rozumienie świata snów. W Biegnącej z wilkami mamy motyw baśni, opowieści. Tutaj autorka pokazuje pracę ze snem. Dla mnie, bezcenne, nawet jeśli momentami zaskakujące, może z lekka kontrowersyjne albo niezrozumiałe. Cóż, ciągle widać jestem w drodze. Również pojęcie rytuału stało się mi bliższe dzięki tej książce. Choćby dla tych dwóch kwestii uważam książkę  za wartą przeczytania.

Spotkałam się z zarzutem, że Ciężarna dziewica odnosi się głównie do osób z zaburzeniami odżywiania. Według mnie ten zarzut jest nieuprawniony. Fakt, swoją argumentację autorka opiera często o przykłady kobiet otyłych, czy z anoreksją. Uważam jednak, ze treść książki, wizja rozwoju, jaką rysuje przed czytelnikiem autorka, może dotyczyć każdej, a może i każdego z nas.  Bo to książka o „odkrywaniu kobiecej świadomości, bez której nie mogą się obyć także mężczyźni, a nawet całe społeczeństwa”. Co do treści, to nie będę streszczać jej tutaj, bo to jest książka którą trzeba przeczytać samemu. Nie jestem pewna czy moja treść, którą wyczytałam z Ciężarnej dziewicy byłaby treścią kogoś innego.

Zapraszam do lektury, najlepiej po uprzednim zapoznaniu się z Biegnącą z wilkami (będzie trochę łatwiej).