Prostota Sztuka odpuszczania

Autor: Richard Rohr

Przekład: Arkadiusz Korolik

Wydawnictwo Charaktery (dziękuję!)

Kielce 2015

Liczba stron: 184

Cytat z książki

Moim zdaniem istnieją trzy podstawowe rzeczy, które musimy porzucić. Pierwsza, to wewnętrzny przymus odniesienia sukcesu. Druga - potrzeba posiadania racji. (…) Ostatnią rzeczą jest potrzeba posiadania władzy i sprawowania nad wszystkim kontroli.  

(s. 42)

           

Po lekturze Nagiego teraz wiedziałam, że po kolejną książkę Richarda Rohra sięgnę bez cienia wahania. Świeżutka jeszcze na naszym polskim rynku książka Prostota. Sztuka odpuszczania doskonale wpisała się w klimat Wielkiego Postu, czasu oczekiwania, który jednak polega bardziej na działaniu niż biernym siedzeniu. Zdecydowanie jest to książka z obszaru duchowości, jednak duchowości zanurzonej w codzienności, duchowości prawdziwej.

Tak, jak było, gdy pisałam o Nagim teraz, tak i tutaj trudno mi przybliżyć treść książki. Wydaje mi się, że dla każdego to może być książka o czymś innym…

No dobrze, nie będę się wymigiwać. Jednak coś napiszę. To książka, która zaprasza do zadania sobie pytań o swoją wiarę, swoją relację z Bogiem, ale i ze sobą i z innymi ludźmi. Mocno pobrzmiewa w niej głos nawołujący do reformy (tak, to jest dobre słowo) Kościoła. Ważne jest to, że jest to głos kogoś kto w tym Kościele jest, zna go, i komu jest mu on bliski. Autor nie waha się przed stwierdzeniem, że zadaniem Kościoła, tak samo jak każdego człowieka, jest dojście do wiary, że wiara i religia to nie to samo. Tu dodam mały „p.s.”:  myślę, że książka ta może być szczególnie cenna dla osób duchownych i innych „zawodowych chrześcijan”, jak to ładnie nazywa Richard Rohr.

Wątki, nad którymi ja się szczególnie zatrzymałam, dotyczyły potrzeby łączenia kontemplacji i działania, modlitwy i konkretnych czynów. Coś w tym jest, że często nam bliżej albo do jednego albo do drugiego. Jako kobieta, poruszona byłam szczególnie przy rozdziale dotyczącym „kwestii kobiet”.  Gdyby to, co pisze autor, było w powszechnej świadomości… Gdyby więcej było ludzi, którzy potrafią zobaczyć rolę kobiet, dostrzec kobiecą twarz Boga… Nie wszystko, co pisze Rohr, było dla mnie oczywiste, nie wszystko było mi „łatwo przełknąć”. Na pewno jednak te treści we mnie pracują.

Trudny jest ten „minimalizm z duszą”, o którym pisze Rohr. Jednocześnie tak pięknie pobrzmiewa wolnością, której tak bardzo brak w świecie konsumpcji, pieniądza, władzy. Dla mnie ta lektura to lekcja dystansu do tego, co oferuje świat, który mnie otacza. Bo chodzi o to, żeby „kochać ludzi i używać rzeczy”, a nie odwrotnie.

A dlaczego polecam tę książkę szczególnie w czasie przed Wielkanocą? Cytując autora, „takie jest właśnie prawdziwe znaczenie postu: porzucić własne wyobrażenia”.  Cel, który brzmi uniwersalnie, dla każdego do zastosowania!

Jak Wam idzie „odpuszczanie” – porzucanie swoich wyobrażeń?