Smutek strata żałoba. Jak sobie z nimi radzić? Jak pomóc innym?

Autor: Manu Keirse

Przekład: Maja Wężowska

Polskie Wydawnictwo Encyklopedyczne

Radom 2004

Liczba stron: 290

Cytat z książki

Żałoba to coś więcej niż smutek i kilka połączonych z nim problemów. Żałoba nie dotyczy jedynie sfery emocjonalnej, lecz przejawia się w każdej dziedzinie życia. (s. 208)

           

Zastanawiałam się czy pisać o tej książce, a właściwie na ten temat…Temat mocno dla mnie aktualny, bardzo osobisty, a ja mam raczej bliżej do introwertyzmu i nie jest w mojej naturze swobodne mówienie szerokiemu gronu odbiorców o tym, co tak bardzo moje. Poza tym książka jest trudno dostępna.

Zgadzam się jednak z Manu Keirse, autorem książki, że tym, co często jest najtrudniejsze dla osoby przeżywającej żałobę, to milczenie, udawanie że nie ma śmierci, że strata nie jest stratą, że lepiej nic nie mówić, żeby nie wywoływać bólu.  Dlatego w ramach swego rodzaju „misji” uświadamiania, że warto rozmawiać również na takie tematy, publikuję ten wpis.

Nie będę szczegółowo rozpisywać się o książce Smutek strata żałoba, bo bym nie potrafiła. Mogę jednak z czystym sumieniem polecić ją wszystkim, którzy doświadczyli śmierci bliskiej osoby lub mają w swoim otoczeniu taką osobę, dorosłym towarzyszącym dzieciom przeżywającym żałobę (również nauczycielom) oraz osobom doświadczającym straty nieoczywistej w powszechnym rozumieniu „powodów do przeżywania żałoby” (tzw. straty nieuznanej), jak na przykład poronienie, choroba psychicznej czy zmiany otępienne bliskiej osoby. 

Właściwie to warto, by książkę przeczytał dokładnie każdy, tylko że… No właśnie, kto by chciał mierzyć się z taką tematyką, jeśli życie, a właściwie śmierć go do tego nie zmusi!

Postanowiłam napisać o tej książce, również po to, żeby przy tej okazji podziękować. Jestem ogromnie wdzięczna wszystkim tym, którzy w tym trudnym czasie znaleźli w sobie dość siły, by się do mnie zwyczajnie – niezwyczajnie odezwać, żeby zapytać wprost, a nie mówić o pogodzie, żeby napisać, że nie wiedzą, co napisać, żeby zaoferować pomoc, choć nie wiedzą, jak pomóc. To wszystko znaczy dla mnie bardzo wiele. Tylko tyle i aż tyle trzeba. Jak nigdy dotąd doceniłam wagę wsparcia, szczególnie tego które trwa, bo mam wokół siebie osoby świadome, że  dalej w czasie nie oznacza łatwiej, przynajmniej na tym etapie, na jakim jestem.

O nic tym razem Was nie zapytam. Jak zechcecie, to napiszecie, co zechcecie. Powtórzę tylko na koniec: DZIĘKUJĘ.